içimden kopan bir kaç cümle

herkesin içinden kopan bir kaç cümle vardır elbet...
hüzün,sevinç,paylaşma arzusu ya da belki de öfke ve yalnızlık...
bu başlıkta herkes içindeki o fısıltıları canlandırsın bakalım...ne olursa kabulümüzdür...

ben başlıyorum...


arkadaş dediğin gününü aydınlatmalı tam sen uykulu uykulu okul yolunu tutmuşken...öyle bir aydınlatmalı ki karanlığını, karamsarlığını yüreğin kamaşmalı bu aydınlıktan, önünü göremez olmalısın...sonra yine arkadaş seni gün ışığına çıkarmalı o muhteşem aydınlıktan,yolunu görebilmen için...
arkadaş selam vermeli sana,selamını almalı...
derdini paylaşmalı seninle, derdini dinlemeli...
arkadaş iyi gün, kara gün nedir bilmemeli;hep yanında olmalı...
konuşurken "arkadaşım" dediğinde inanmalısın ki gerçekten öyledir, arkadaşsınızdır...
yeri gelir herkese karşı savunursun onu, yeri gelir çok kızarsın...ama kızdın mı söyleyemezsin kırgın olduğunu,dersin ki: "madem o benim 'arkadaşım', anlamalı,beni biraz olsun tanımış olmalı"...
uzaklaşmaya çalışmalısın bazen...denemelisin...eğer arkadaşın olmadan yapamıyorsan gerçekten 'arkadaş'ındır.
bazen tavır yapmalısın ona, o da tepkisini koymalı...
tartışmalısınız bazen...
başkasıyla sırlarını paylaştığında öfkeden kızarmalısın, kıskanmalısın...
sonra da, acıdır ama, 'eski bir arkadaştı işte' diye bitmeli cümlen başkalarına anlatırken onu...ve hala hatırlayabildiğine sevinmelisin o kendisini unutturmaya çalışsa da...

çok güzel olmuş eline, yüreğine sağlık tuğba. bizimle paylaştığın için teşekkürler.

umarım başkaları da paylaşır...

bazen güneşle buharlaşıp gidiyor bütün umutsuzluklarım, sonra yağmur damlalarıyla tekrar sızıyorlar umutlarıma giden kapıdan sırf kirletmek için onları...kovuyorum bazen, gitmiyorlar...aksine ben kovdukça inatlaşıyorlar... o beyaz, güzel umutlarımsa petrolden kirlenmiş deniz kuşları gibi gözükürken daha çok kararmayı seçiyorlar belki de farkında olmadan...geri çevirmeye hiç taakatim yok, hiç çaba harcayamam onlar için...
güzel bir günün ardından batan güneş gibiler, tek farkları;geri gelmeyecek olmaları...

galiba gaza geldim kemal

illa profesyonel yazar olmanız gerekmiyor arkadaşlar. içinizden geleni yazabilrsinz.. şarkı, şiir, deneme... kendi yazınız olsun gerisi önemli değil.

hayat çok tuhaf bir gün önce şen şakrak oynarken bir gün sonra hiç tahmin etmediğin bir yerden hiç tahmin edemiyeceğin bi acıyla karşılaşıyosun...Bu gelen acı için elinden gelen hiç bişey olmuyo susuyosun susuyosun üzülüyosun acının getırdıklerını bilinci kapalı bı ınsan gıbı ızlıyosun o anda ne yaptıgının farkına varmıyosunn.. cunku acı senı ıcıne alıyo ıcınden hıssettırıyo kendını ama acının da suresıı var her sey gıbı zaman gelıoo bu acı senı ıcınden atıyoo sen acıyı unutuyosun tekrar sen sakrak hayata devam edıyosunn yıne nerden ne zaman bı acının gelecegını bılmeden...
ne yazıkkı ben de bu acıyı yakınımdan yakın zamanda gordum acı belkı benım ıcın dınıyo yavas yavas ama o yakınım ıcın hıcbır zaman dınmıcek acının geldıgı gunku kopardıgı feryatlar ( kı benım sadece dınlemekle yetınebıldıgım) yuregınden sılınmıcek yurekte kopmaya devam edecek cunku o cocugunu kaybeden bı anne...

harbiden gaza gelmişsinz! neyse şaka bi yana gerçekten güzel yazlıar bunlar yüksele de tuğbaya da teşekkür ediyorum bizmle paylaştıkları için. umarım yazılarınz devam eder. ayrıca başka arkadaşların da yazıları varsa onları da okumak isteriz. buarada bi yazı da ben koymak istiyorum ben de gaza geldim

Kanatları yoktu... yine de o kadar güzeldi ki... kendimi ona bakmaktan alıkoyamıyordum. bir insan gözüyle görülebilcek en güzel varlıktı ve karşımda oturmuş bana bakıyordu. yatağmda doğrulmuş üzerimde yarattığı nahoş etkiden kurtulmaya çalışıyordum. "beyazlar içinde parıldayan bir melek" diye geçirdim içimden, rüyada olmalıyım. rüyada olmayı isterdim. ancak o bütün gerçekliğiyle karşımdaydı ve beni izliyordu. o anda ürperdiğimi hissettim. gözlerine dalmış olduğumu farkettim. o kadar güzellerdi ki. saçları kendi yaydığı mistik ancak büyüleyici ışıkta hafifçe dalganıyordu. yavaşça odanın köşesinde otrduğu sandelyeden kalktı. bana doğru ağır adımlarla ilerliyor ya da süzülüyordu. ardında bıraktığı parıltı, odanın havasına karışıp yok oluyordu. yatağımda iyice doğrulduğumu farkettim. kımıldamıyordum ya da kımıldayamıyor. ama bu beni korkutmuyordu. bana doğru yaklaştıkça odanın ısındığını hissettim. kalbim daha bir istekle atıyordu. başucumda durdu. hafifçe diz çöktü. heyecandan terlemiş ellerimi tuttu ve narince başını yana doğru eğip bana gülümsedi. hiç bir şey düşünemiyordum. sonra kulağıma doğru eğildi ve bana hayatımda asla unutamayacağım o kelimeyi yavaşça fısıldadı: "bitti...". bu kelimenin kulağımdaki yankısı henüz sona ermemiştiki odam ateşler içinde yanmaya başladı. oturduğu sandalye, duvarlarım birer birer alev almışlardı. ellerimi bırakmıştı. sıcaklıklarını hissedemiyordum artık. ancak hala yüzünde o gülümseme vardı. olduğu yerde doğruldu. geriye doğru bir kaç adım attıktan sonra arkasını döndü. alevler bütün odayı sarmıştı. yatağımın altımda çıtırdağını duyuyor, yorganlarımın nasıl da şömineye atılmış birer kağıt parçası gibi yandığını görüyordum. çok geçmemiştiki alevler vücudumu da sardı. yavaşça yanıyordum. ona son bir kez baktım arkası dönük başını öne doğru eğmiş duruyordu. artık parılmadamıyordu, sanırım gülümsemiyordu da. gözlerimi yavaşça kapadım ve bedenimi onun alevlerine teslim ettim. ellerimi bıraktığı anda ruhumda hissettiğim acı mı yoksa ateşlerin bedenmde yarattığı acımı daha çok canımı yakmıştı bilemiyorum. tek bildiğim o gece o odada bedenimin küllere dönüştüğü ve acı çeken ruhumun bedenimin külleri arasından doğacağı günü beklediği. yüce ankanın küllerinden yeniden doğduğu gibi...

kemal çok sevindim yazını koyduğuna
snn yazdığını zaten biliyoduk ama böyle çoğunlukla paylaşmamıştın zaten siteye düzenli girenler onları da göz önünde bulundurmam lazımdı bu cümlede ama neyse

eyvallah tuğbacım. umarım yeni yazılar da okuruz senden!

belli olmaz orası işte...eserse

terkedilmişsinizdir aslında her ağladığınızda...her bir damla gözyaşınız kaybettiğiniz bir umuttur ardından bakakaldığınız..siz yanarken umutsuzluğunuza, hayret edersiniz zamana ve hayata. ne kadar çabuk geçer zaman ve ne kadar acımasız olabilir bazen hayat...canınızı yakar, akıtır kanınızı...sizse dalıp gittiğiniz düşüncelerinizden kopamazsınız...kopamadığınız düşünceleriniz bir umman olur önünüzde...öyle bir umman ki hiç pırıltı yok üzerinde sadece sizi bekleyen sonsuzluk var esintisinde...

tuğba bunu hatırlıyo musun?? rehberlik dersinde ağladıktan, başını şişirdikten sonra yazmıştım...

o zamanda söylemişimdir,söylemediysem ayıp etmişimdir,böyle yazılar yazacaksan ben seni her zaman dinlerim...ayrıca bir sanatçı kafa şişirmez,ancak insanın ufkunu genişletir

evet o zaman da söylemiştin sağolasın teşekkür ederims...(o da neyse)

Sayfalarının beyazlığı sanki gökyüzüne yansıyor… O harflerin, rakamların karanlığı yok o parlaklığın içinde… Ne yolunu bulabilirsin rakamlarla ne de sesini duyurabilirsin o, hep yanında olmasını istediğine… Önünde bitmeyen bir aydınlık var sadece, ardında ne olduğunu bir tülü bulamazsın ne kadar bilsen de. O aydınlığın içinde karanlık tik taklara mahkûm bırakacak bir uçurum varsa? Ya da kim bilir belki kör edici parlaklık ayrıldıktan sonra göresin diye küçük ve soğuk sürprizlerle süslüyordur dört yapraklı küçük yoncayı… gidecek mi bu aydınlık? Çoğu insan bu aydınlığı besler yüreğinde, içine alır ve benimser, kimisi de karanlığından vazgeçmez hiç, gölgesini yanında taşır… ama her ikisinin de bir çıkmaz noktası olur sonunda… ya kamaştırıcı aydınlık ya da umutsuz karanlık… hallerinden memnun mudurlar bilmem ama içlerinde hep bir yan diğerini özlüyordur… çünkü iyi kötü olmadan karanlık aydınlık olmadan anlam taşımaz… !çıkmaz sokak!

(kelime tekrarı çok fazla ama idare edin )

eline, yüreğine sağlık... çok güzel olmuş...

bunu sen mi yazdın????

Mafya olmak güzeldir...
Mafya olursan paran olur.... Mafya tanıdıkların olursa güzün olur...iki adam öldür yükselirsin zati... adam öldürmek güzeldir... Beş para etmeyenler milyon dolarlar kazansın diye paha biçilemez cevherleri beş kuruş için öldürmek güzeldir... yükselmek, zirveye çıkmak... baba olmak güzeldir... Sahte aşklarla kendini avutmak... paalı arabalara binmek ama zırhlı camını açamamak güzeldir... yanında orduyla gezmek de güzeldir... kimse bakamaz sana ne sevgiyle ne de nefretle... mafya çok olmak güzeldir...
Yaşlanırsın, hiç önemli diil... içkinin en yaşlısını layık görürler sana... en güzel kızlar hep yanındadır... en kaliteli kumaş vardır üstünde... tesbihin altındandır... ne güzel hiç akrabanın olmaması... ne güzel hiç arkadaşının olmaması... yalnız olmak güzeldir...
Daha da yaşlanırsın... silah tutan ellerin sigarını bile zor tutar... Bakacak bi geleceğin olmadığından geçmişe dönersin... onca can... kaç yetim bıraktın ardında... ne kadar haram geçti boğazından... kaç kez alay ettin ölmeden işkence çekenlerle... peki kaçkez gerçekten elini tuttun birinin...
Mezarını kazar çakalların sen ölmeden... hüküm sürdüğün krallığın mezarın olur... kim bi Fatiha okur ki sana... ölürken kim var ki yanında... yalnız ölmek güzeldir... MAFYA OLMAK GÜZELDİR...

Alıntı :

bunu sen mi yazdın????

bn de aynısını diyorum
bunu sen mi yazdın??

ilk ben sordum... bunu sen mi yazdın....

Ozan mafya babasının cenazesıne gelen admlar kımın cenazesıne gelıo la:DSen ne sanıon mafya babasını...

kimi zaman küçük bir gülümseme mutluluk,kimi zaman değersiz bir övgü, kimi zamansa bile bile üzülmek...hepsi aynı kapıya çıkr ama içini kıpır kıpır yapar,nefes alamazsın belki, gözlerini kapatıp uykuya dalmak istersin olmaz yapamazsın,mecburen gece karanlığına alışır gözlerin,yüreğin...alışırsın sen de buna,atamazsın o ilk adımı,halbuki bir adım ötede seni neler beklediğinden eminsindir,ama olmaz,hep ordadır mutluluk bir adım ötede,ama nedense kaçar insanoğlundan,hep bir adım ileride olmak ister

yaaaa şimdii bunlarınn hepsinii sizz kafanızdanmıı yazdınız.... alıntı falan dil yani dimi nee diyim acayip güzell yazmışınızz ellerinize sağlık

Kanunı gıbı okulun ben koyam .....................Orasıda ıcımde kaldın..Mezun oldum hala bırakmay yakamı ya...